عید یعنی:
پیچش دست نوازشگر یاس
دور اندام سپیدار بلند
کیسه های که همه سرشار ند...
از خرید لبخند!
رقص یک قاصدک از نغمه ی پر مهر نسیم
پرش از آتش سوزنده ی افکار قدیم ...
مستی باغچه از رایحه شب بو ها
خنده ی پاک و نجیب گلها
تپش قلب کبوتر لحظه ی یافتن خانه نو ...
برق زیبای نگاه من و تو ...
وزش عطر اطاقی با باد ...
گردش شاپرکان آزاد ...
همهمه ...
عشق ...
رنگ و صفا ...
و تماشای خدا...
برای تو و خویش
چشمانی آروز می کنم
که چراغ ها و نشانه ها را
در ظلمات مان
ببیند
گوشی
که صدا ها و شناسه ها را
در بیهوشی مان
بشنود
برای تو و خویش روحی
که این همه را
در خود گیرد و بپذیرد
و زبانی
که در صداقت خود
ما را از خاموشی خویش
بیرون کشد
و بگذارد
از آن چیزها که در بند مان کشیده است
سخن بگوییم
احمد شاملو
هدیه
من از نهایت شب حرف میزنم
از نهایت تاریکی
و از نهایت شب حرف میزنم
اگر به خانه من آمدی ای مهربان
چراغ بیار
و یک دریچه که از آن
به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم
فروغ فرخزاد
آفتاب میشود نگاه کن که غم درون دیده ام چگونه قطره قطره آب میشود چگونه سایه سیاه سرکشم اسیر دست آفتاب میشود نگاه کن تمام هستی ام خراب میشود شراره ای مرا به کام میکشد مرا به اوج میبرد مرا به دام میکشد نگاه کن تمام آسمان من پر از شهاب میشود تو آمدی ز دور ها و دورها ز سرزمین عطر ها و نور ها نشانده ای مرا کنون به زورقی زعاجها زابرها بلور ها مرا ببر امید دلنواز من ببر به شهر شعر ها و شور ها به راه پرستاره میکشانیم فراتر از ستاره می نشانیم نگاه کن من از ستاره سوختم لبالب از ستاره گان تب شدم چو ماهیان سرخرنگ ساده دل ستاره چین برکه های شب شدم چه دور بود پیش از این زمین ما به این کبود غرقه های آسمان کنون به گوش من دوباره میرسد صدای تو صدای بال برفی فرشتگان نگاه کن من به کجا رسیده ام به کهکشان به بیکران به جاودان کنون که آمدیم به اوج ها مرا بشوی با شراب موج ها مرا بپیچ در حریر بوسه ات مرا بخواه در شبان دیر پا مرا دگر رها مکن مرا از این ستاره ها جدا مکن نگاه کن که موم شب به راه ما چگونه قطره قطره آب میشود صراحی سیاه دیده گان من به لالای گرم تو لبالب ز شراب خواب میشود به روی گهواره های شعر من نگاه کن تو میدمی و آفتاب می شود فروغ فرخزاد
